Baddeck - dag 2: the Cabot Trail

Vrijdag 31 augustus 2012 De foto's van gisteren daarnet doorgezonden van op een andere locatie. Die van vandaag ook trouwens. De WiFi is hier (op onze kamer) zo onstandvastig dat het uploaden nooit zonder problemen verloopt... Vandaag "natuurdag"! We hebben de "Cabot trail" voor onze rekening genomen. Dit is een tocht van rond de 300 km langs de noordkaap van de provincie Nova Scotia, de Cape Breton. We hebben hem clockwise afgelegd, met begin en eindpunt in ons hotel. We slapen hier dus 2x. We hadden ook gepland om hier op deze trail een boottocht te maken om de walvissen en andere zeebewoners te spotten.... Doch geen succes. In de haven aangekomen stond er laconiek vermeld: geen vaarten vandaag wegens het weer! Het was inderdaad zeer winderig (Jeannine ging op zeker moment bijna vliegen toen ze op de klippen stond) en de zee (oceaan) zeer onstuimig. Maar er komen nog kansen en blijkbaar betalen ze hier uw inkomgeld (of hoe zeggen ze dat nu eigenlijk weer als je een boot neemt) terug als men tijdens de vaart geen walvissen ziet... Dus je kan er bijna 100% zeker van zijn dat je er zal zien. Verder was het op en neer langsheen de kust en door de wouden. We kregen wel bij het binnenrijden van het nationaal park enkele richtlijnen mee voor in geval we dieren zouden tegenkomen... Beren, coyotes, elanden enz... Natuurlijk is dit meer bedoeld voor de stappers, maar was toch interessant . Wij hebben in ieder geval weer geen enkel dier tegengekomen. Ja, platgereden op de baan, maar zo zien we ze liever niet. Genieten was het dus, een hele dag lang van de schoonheid en de ruwheid van de natuur... Zo moeilijk in foto's te vatten.... Nb: morgen 1 september trouwt mijn neef Pieter met Saartje. Wij wensen hen lags deze weg nogmaals een mooie dag toe en veel geluk in hun leven. Vandaag zijn ons Marleen en Mitchel 5 jaar getrouwd. Ook voor hen een dikke proficiat.

Baddeck

Vandaag zijn we teruggekeerd in de tijd! Als eerste stopplaats hadden we "Louisburg" op het programma staan. Hier hebben de Fransen in 1713 voet aan wal gezet, nadat ze Acadia en Newfoundland hadden moeten afstaan aan de Engelsen. In 1719 begonnen zij aan de bouw van een versterkte stad. Die was net klaar voor de eerste belegering van de stad in 1746 door de Engelsen na een oorlogsverklaring tussen Engeland en Frankrijk. De nederzetting was inmiddels wel een bloeiende gemeenschap geworden. De Engelsen wisten de vestiging toch te veroveren, maar moesten haar na een vredesverdrag weer terug aan de Fransen overdragen. In 1758 werd dit verhaal nog eens herhaald, maar toen maakten de Engelsen de stad met de grond gelijk. In 1961 begon de Canadese regering met een project van heropbouw. Hierdoor kunnen we nu nog meemaken hoe de gebouwen, de erven, de tuinen en straten eruit zagen rond 1740 en hoe de mensen er toen leefden. In dit "Fortress of Louisburg" worden die taferelen nog dagelijks door een vaste kern van acteurs nagespeeld. Echt prachtig en groots opgevat. Van de Fransen reden we dan door het heden naar de Schotten! In "Lona" in "Highland Village" waren we getuige van de geschiedenis van de Schotse kolonisten, en kregen we een idee van het Schots pionierschap in dit gebied. Via een 10 tal gerestaureerde historische gebouwen kregen we een idee van wat deze mensen hebben meegemaakt.. Van de eerste stenen hutjes (1770), de eerste steverigere houten gebouwen, de eerste stenen huisjes met open haard en dan later de huizen met kachels, de eerste kerk, school, winkel, smidse enz... Ook hier telkenmale met gidsen als toenmalige bewoners uitgedost. Ja, een dag in een teletijdscapsule, want dan hier in Baddeck zijn we nog langs gelopen bij "Graham Bell", de uitvinder van de telefoon; 't is te zeggen langs het museum dat zijn naam draagt en volledig aan zijn werk, zijn uitvindingen en zijn ideeën is gewijd. Jaja, een leerrijke dag... Zo'n dag verdient als afsluiter zeker een "lobster"! Hmmmmmm.

Sydney

Deze ochtend opgestaan met een stralend zonnetje... Gelukkig was het rotweer van gisteren voorbij. Nochtans was men er hier blij mee. Het had hier blijkbaar reeds geruime tijd niet meer geregend... We zijn dus eerst en vooral naar het plaatselijke Bokrijk gereden: "Sherbrooke Village". Het verleden komt hier terug tot leven. In dit dorp is museum en het echte leven met mekaar verweven. Tussen 1860 en 1890 groeide dit dorpje enorm, dankzij het goud en het hout. Toen de goudader uitgeput geraakte werd Sherbrooke terug een ingeslapen plattelandsdorpje. Rond 1970 werden een 25 tal van de oudste gebouwen gerestaureerd. Tal van gekostumeerde gidsen geven dan telkens in elk van die huizen de nodige uitleg over de manier van leven, van werken, enz. Zo zien we de smid bezig, de dokter, de schrijnwerker, de kleermaker, de apotheker, de meid bij de welstellende zakenman enz, telkens in de hun vertrouwde omgeving. Mooi gedaan. We hebben er een zonnige voormiddag doorgebracht. Op weg naar Sydney vertelde ons roadbook dat een bezoek aan het "Chapel Islands First Nations Reserve" meer dan de moeite waard zou zijn. Het zou één van de oudste Mi'kmaq nederzettingen van Nova Scotia zijn en dagelijks zouden er shows zijn met traditionele dansen en muziek. Het Chapel Island hebben we gevonden en de Mi'kmaqs ook, maar de shows waren al lang geschrapt... Volgens de Chief was onze documentatie verouderd. Spijtig, want we hadden dit graag gezien. Aangekomen in Sydney zijn we, na ons te hebben ingecheckt in het hotel, het oude mijnstadje ingetrokken voor een wandeling. Er bevinden zich een paar zeer oude gebouwen van rond 1870 welke door de provincie zijn opgekocht en gerestaureerd. Nb.: vandaag in de auto op een plaatselijke radiozender het Huelgas-ensemble o.l.v. Paul Van Nevel gehoord...

Liscomb Mills

Hallo, vandaag zijn we noordwaarts getrokken. Natuurlijk niet via de highway, maar langs de kustweg... Deze kust is hier heel sterk ingesneden en de ene baai na de andere... De oceaan dus rechts van ons en links het ene meer na het andere, al dan niet verbonden met de oceaan. Dit zou een heel prachtige dag zijn geweest ware het weder geen spelbreker... Regen en wind van bij de start... Redelijk fris ook, maar dat kwam door de wind denk ik, want de buitentemperatuur gaf 23°C aan. Afstand een kleine 300 km... Onderweg hebben we de geplande strandwandeling wel wat ingekort en het Railway Museum in "Musquadoboit Harbour" (wie verzint toch deze onuitspreekbare namen) deels bezocht. Volgens ons roadbook zouden we in Tangier het Willy Krauch's Smokehouse vinden. Daar wordt naast zalm en makreel ook forel gerookt. Beroemd tot in Buckingham Palace. We hebben het ook gevonden, maar waar wij dachten daar een rondleiding te krijgen, bleek dat men geen rondleidingen gaf, maar zich enkel beperkte tot de verkoop van deze visprodukten en dan nog in een piepklein lokaaltje, ingericht als winkeltje... We zijn dan doorgereden naar Sherbrooke Village. Dit is een soort plaatselijk Bokrijk, maar toen we daar aankwamen bleek dat ze om 17.00 u sloten en het was reeds 16.30 u, dus niet meer de moeite... We verplaatsen dit dan naar morgen voormiddag. We logeren momenteel in de Liscomb Lodge. Een prachtig domein met heel wat mogelijkheden zoals kano, vissen, zwemmen, bootje varen, wandelen, stappen enz.. Maar we hebben hier eigenlijk te weinig tijd voor, want morgen moeten we al verder. Vanuit onze ruime kamer zien we uit op de Liscomb River die hier vlak aan ons terras voorbij stroomt.

Peggy's Cove ~ Lunenburg

Vandaag hebben we onze eerste dag Nova Scotia gehad. Vanuit Halifax reden we ZW-waarts langsheen en tussen de oceaan en de vele meren naar onze eerste tussenstop, "Peggy's Cove". Het dorpje geldt als een van de meest schilderachtige vissersdorpjes. De vuurtoren staat boven op de granieten rotsen en is een must voor alle fotografen. We reden verder langs de "Lighthouse route" en kwamen 2 km verder een herdenkingsmonument tegen, opgericht ter herdenking van de slachtoffers van de Swissair-ramp van 2 september 1998. Ik moet zeggen, dit heeft mij geweldig aangegrepen. Ik kon mij van deze ramp niets meer herinneren en toch is het nog maar 14 j geleden. Ben wat meer info gaan opzoeken. Je kan dit eveneens terugvinden met volgende link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Swissair-vlucht_111 We vervolgden onze weg via "Mahone Bay" (hier staan aan de waterkant 3 kerken zomaar naast mekaar) naar "Lunenburg". Het stadje staat sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Hier bevind zich ook het Fisheries Museum of the Atlantic. Dit museum vertelt ons het verhaal van de visvangst in dit deel van Canada... Hier legde men zich ook toe op de scheepsbouw. Van hieruit kan je ook op Whalespotting (gaan kijken naar de walvissen). Wij houden dit voor verder op onze reis. Het was al ver in de namiddag als we onze terugreis naar Halifax aanvatten. Morgen laten we Halifax achter ons en trekken we langs de kustweg naar het noorden.

Halifax

Hey allemaal, hier zijn we weer. We zijn over halfweg, maar er staat ons nog heel wat te wachten! Eerste dag Nova Scotia was een dagje Halifax. Halifax is een stad aan de oostkust van Canada, met vooral een leger verleden. De stad werd in 1749 gesticht als het centrum van de Britse militaire macht in noord Amerika. Door haar goede ligging (en ijsvrije haven) was ook de handel en scheepvaart een belangrijke troef. In de beide wereldoorlogen heeft Halifax telkens een belangrijke rol gespeeld als vertrekhaven voor de vele transportschepen richting Europa. Op 6 december 1917 is de hele stad verwoest geworden door een explosie van een munitieschip na een botsing in de haven. Deze gebeurtenis drukt nu nog steeds een stempel op de stad... In de vele musea en historische plaatsen die we bezochten wordt hier nog steeds naar verwezen... We begonnen deze ochtend onze wandeling richting downtown (dit keer zeer letterlijk op te vatten) en kwamen voorbij een sportterrein waar men reeds volop aan het baseballen was... Tja, zondag hé... Aangekomen aan de waterkant zagen we "historic Properties", een aantal elegante gebouwen uit natuursteen en veel hout opgetrokken. Deze vroegere opslagplaatsen herbergen nu speciaalzaken en soevenierwinkeltjes, pubs en restaurants. Verder zuidwaarts langs de kade kwamen we aan het "Martime Museum of the Atlantic". Hier kwamen we meer te weten over de zeevaartgeschiedenis van Nova Scotia en over de Titanic. Er liggen ook 150 slachtoffers van deze scheepsramp begraven op het kerkhof van Halifax. Verder naar het zuiden over het Harbourfrontwandelpad kwamen we door een overdekte markt aan "Pier 21". Langs hier zijn meer dan 1 miljoen immigranten en vluchtelingen Canada binnen gekomen. Nu huisvest dit gebouw een tentoonstelling over de geschiedenis van het land en over deze periode van instroom van mensen. Van hieruit trokken we terug bergop, langs enkele kerken tot aan de "Old Town Clock" aan de voet van de citadel. Deze citadel ligt dus nog een stuk hoger en is een stervormig fort. In de citadel kan je nog dagelijks zien hoe het in kilts gehulde 78ste regiment Highlanders hier leefde. Een mooie evocatie, en de klim zeker waard. Morgen verkennen we de streek ZW van Halifax. Dit zullen we doen met de wagen die wij hier ter beschikking hebben...

Treinrit

Hier zijn we weer... Goed nieuws! Onze Jan heeft ons mailprobleem opgelost en dus kunnen we weer gerust zijn. Onze treinreis dus! Na onze auto afgeleverd te hebben op de luchthaven van Québec (wat is het daar rustig... De luchthaven van Charleroi bij ons is vele malen drukker lijkt ons) zijn we per taxi teruggereden naar de stad. (De auto moest binnen voor 16.00u en de trein was pas om 21.55u). We hadden onze bagage in het hotel gelaten. Zo hadden we nog een paar uren onze handen vrij. Het was weer heel warm en een lekker drankje was dus welkom. We zijn maar tijdig naar het station van Charny vertrokken (ook per taxi), want met het verkeer weet je nooit... Maar het verkeer ging heel vlot en dus waren we er zeer snel. De trein echter had wat vertraging (dit waren al snel 45 min) zodat we in het klein stationnetje wel wat hebben moeten wachten. En daar kwam hij dan... We hoorden hem al van ver aankomen (die blazen hunne hoorn voor elke spoorwegovergang, zowel over dag als 's nachts) en dan verschenen ook de 3 koplampen van dat grote monster... Achter de locomotief hingen zoveel wagons dat hij in 2 keer moest stoppen aan het perron. Onze wagon was de allerlaatste. Gary, de steward voor ons rijtuig, bracht ons naar onze cabine. Deze was reeds klaar in "slaapstand": 2 bedden, een afgesloten toilet, een kleerkast, enkele opbergvakken en een lavabo.... Snel nog een paar foto's en dan ons bed in. Na een woelige waggelnacht en een fikse ochtendwandeling doorheen 7 of 8 wagons (al even wiebelend als tijdens de nacht) kwamen we aan het restaurant, waar we de keuze hadden uit 3 soorten breakfasts. Bij de terugkeer aan ons compartiment was dit reeds omgevormd naar "dagstand" met zitplaatsen. De wandeling hebben we later nog eens herhaald voor het middagmaal. Al de tijd ertussen en erna hebben we opgevuld met lezen en panoramakijken. Rond 18.20u naderden we Halifax, de terminus. We dachten dan tevoet naar ons hotel te gaan (2,3 km), maar we hadden het parcours verkeerd ingeschat... Het ging stijl omhoog en met al onze bagage zagen we dat eigenlijk niet zitten... Dus toch maar de taxi geroepen! Zo zijn we dan uiteindelijk in ons hotel geraakt en ben ik nog de wagen gaan halen aan de luchthaven (35 km verder)... Hiermee beginnen we dan aan Deel 2 van onze Canadareis.

Québec - dag 3

Vandaag een pechdag en ik ben er een beetje van aangedaan. Het heeft niets met de reis te maken, maar wel met de internetverbindingen en mijn mailaccount... Door een aantal verkeerde handelingen en inlogprocedures ben ik mijn password om in te loggen bij Gmail kwijt... Ik kan dus niet meer aan mijn mails. En ik kan er via de probleemoplossingen van Google ook niet aangeraken... Shame on me! In de plaats van er toch ook overal af te blijven hé. Heb dan maar de hulplijn (onze Jan) ingeschakeld in de hoop dat hij er een oplossing voor vindt... Dus wachten is de boodschap! Verder zijn we weer de stad in getrokken voor verdere exploratie... 't is wel telkens bergop en dus waren we snel moe. Deze avond zijn we naar een voorstelling van Cirque du Soleil gaan zien. Deze was in open lucht... Zoals gewoonlijk: zeer goed. Die mannen en vrouwen doen toch telkenmale halsbrekende toeren alsof het niets is. En de publieke belangstelling was ook niet min... Ik denk dat daar wel een paar duizend man bij mekaar stond. En dan zeggen dat men die show iedere avond geeft gedurende een aantal maanden hier... Zo, morgen auto wegbrengen en trein nemen... Misschien geen Wifi, dus misschien geen verhaal... We zien wel! Tot morgen of overmorgen